MUZEALNEJ KLASY PORTRET KSIĘCIA PARMY RANUCCIO I FARNESE – ok. 1620 r.

Obiekt klasy muzealnej.

Znakomicie malowany, reprezentacyjny, wczesnobarokowy portret, przedstawiający księcia Parmy i Piacenzy – kontrowersyjnego Ranuccio I Farnese (1569-1622) jako kawalera Orderu Złotego Runa (Orden del Toisón de Oro), jednego z najznamienitszych odznaczeń na świecie.

Władca został tu sportretowany w zbroi paradnej oraz szerokiej i efektownej kryzie, z przepięknym i drogocennym insygnium Orderu Złotego Runa zawieszonym na piersi na złotym łańcuchu.

Książę został odznaczony tym zaszczytnym wyróżnieniem w roku 1600. Mając 31 lat, stał się 295. w historii Kawalerem Orderu. Co ciekawe – bezpośrednio przed nim, również w roku 1600, odznaczeniem tym uhonorowany został nasz król  Zygmunt III Waza, który jest 294. Kawalerem tegoż Orderu :

https://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Ritter_des_Ordens_vom_Goldenen_Vlies

Kompozycja i detale – charakterystyczne dla I ćw. XVII w.

Na szczególną uwagę zasługuje mistrzowska gra wielu planów światła (pomimo ciemnej tonacji, obraz jest bardzo żywy i czytelny), jak również wyjątkowo staranne dopracowanie efektownej kryzy oraz najdrobniejszych nawet detali zbroi oraz fizjonomii portretowanego.

Obraz zgodnie z ówcześnie panującym zwyczajem niesygnowany, malowany pod bardzo wyraźnym, silnym wpływem maniery genialnego Cesare Aretusi (1549-1612), którego twórczość odcisnęła znaczne piętno na współczesnym mu pokoleniu malarzy.

Olbrzymia rzadkość antykwaryczna.

Na świecie zachowało się mało portretów Ranuccio Farnese, z których tylko niewielka część to portrety przedstawiające księcia jako kawalera Orderu Złotego Runa.

Pojedyncze takie obrazy znajdują się wyłącznie w największych galeriach malarstwa.

W kolekcjach prywatnych – wg naszej wiedzy, nie notowane.

Wspaniały przykład malarstwa doby wczesnego baroku. Bardzo “klimatyczny”, efektowny i wyjątkowo dekoracyjny obraz, który szczególnie dostojnie zaprezentuje się w salonie, gabinecie lub bibliotece.

Znakomity stan zachowania – po profesjonalnej konserwacji zachowawczej, wykonanej w pażdzierniku 2011 roku, w konstancińskiej pracowni mgr historii sztuki Jolanty Kurzyńskiej.

Płótno dublowane, najprawdopodobniej w XIX w. Blejtram – z tego samego okresu, być może wykonany razem z dublażem płótna oraz delikatnymi, ciemnymi retuszami punktowymi w trzech miejscach tła.

Rozważyć można wykonanie dla obrazu ramy stylizowanej w duchu epoki.

Obraz pokryty delikatną warstwą profesjonalnego werniksu – przez minimum dekadę nie wymagający nadzoru konserwatorskiego.